Θαύματα της Μεγαλόχαρης Τήνου

Λίγα λόγια για την Μητέρα μας...

Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ώ, πως είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρούμενα. Αυτή η αγάπη όμως συνεπάγεται θλίψη· κι όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι κι η θλίψη.

Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη Χάρη, αλλά κι Αυτή είχε μεγάλες θλίψεις.

Όταν στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη Της απέραντη σαν τον ωκεανό κι οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί κι ἡ αγάπη Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο. Κι αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη Θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατί ήταν θέλημά Του να δει την Ανάσταση κι ύστερα, μετά την Ανάληψη Του, να παραμείνει παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.

Εμείς δεν φτάνουμε στην πληρότητα της αγάπης της Θεοτόκου, και γι᾽αυτό δεν μπορούμε να εννοήσωμε πλήρως το βάθος της θλίψεώς Της. Η αγάπη Της ήταν τέλεια. Αγαπούσε άπειρα το Θεό και Υιό Της, αλλά αγαπούσε και το λαό με μεγάλη αγάπη. Και τι αισθανόταν τάχα, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ αγαπούσε η Ίδια και που τόσο πολύ ποθούσε τη σωτηρία τους, σταύρωναν τον αγαπημένο Υιό Της;

Αυτό δεν μπορούμε να το συλλάβωμε, γιατί η αγάπη μας για το Θεό και τους ανθρώπους είναι λίγη. Κι όμως ἡ αγάπη της Παναγίας υπήρξε απέραντη και ακατάληπτη, έτσι απέραντος ήταν κι ο πόνος Της που παραμένει ακατάληπτος για μας.

Άσπιλε Παρθένε Θεοτόκε, πες σ᾽ εμάς τα παιδιά Σου, πώς αγαπούσες τον Υιό Σου και Θεό, όταν ζούσες στη γη; Πώς χαιρόταν το πνεύμα Σου για το Θεό και Σωτήρα Σου; Πώς αντίκρυζες την ομορφιά του προσώπου Του; Πώς σκεφτόσουν ότι Αυτός είναι Εκείνος, που Τον διακονούν με φόβο και αγάπη όλες οι Δυνάμεις των ουρανών;

Πες μας, τι ένοιωθε η ψυχή Σου, όταν κρατούσες στα χέρια Σου το Θαυμαστό Νήπιο; Πώς το ανέτρεφες; Πώς πονούσε η ψυχή Σου, όταν μαζί με τον Ιωσήφ Τον αναζητούσες τρεις μέρες στην Ιερουσαλήμ; Ποιαν αγωνία έζησες, όταν ὁ Κύριος παραδόθηκε στην σταύρωση και πέθανε στο Σταυρό;

Πες μας, ποιά χαρά αισθάνθηκες για την Ανάσταση ή πώς σπαρταρούσε η ψυχή Σου από τον πόθο του Κυρίου μετά την Ανάληψη;

Οι ψυχές μας λαχταρούν να γνωρίσουν τη ζωή Σου με τον Κύριο στη γη· αλλά Συ δεν ευδόκησες να τα παραδώσεις όλα αυτά στη Γραφή, αλλά σκέπασες το μυστήριο Σου με σιγή.

Πολλά θαύματα και ελέη είδα από τον Κύριο και τη Θεοτόκο, αλλά μου είναι τελείως αδύνατο ν᾽ ανταποδώσω κάπως αυτή την αγάπη.

Τι ν᾽ανταποδώσω εγώ στην Υπεραγία Θεοτόκο, που δεν με περιφρόνησε ενώ ήμουν βυθισμένος στην αμαρτία, αλλά μ᾽επισκέφθηκε σπλαγχνικά και με συνέτισε; Δεν Την είδα, αλλά τό Άγιο Πνεύμα μου έδωσε να Την αναγνωρίσω από τα γεμάτα χάρη λόγια Της και τό πνεύμα μου χαίρεται κι η ψυχή μου παρασύρεται τόσο από την αγάπη προς Αυτήν, ώστε και μόνη η επίκληση του ονόματος Της γλυκαίνει την καρδιά μου.

Όταν ήμουν νεαρός υποτακτικός, προσευχόμουν μια φορά μπροστά στην εικόνα της Θεομήτορος και μπήκε τότε στην καρδιά μου η προσευχή του Ιησού κι άρχισε από μόνη της να προφέρεται εκεί.

Μια άλλη φορά άκουγα στην εκκλησιά την ανάγνωση των προφητειών του Ησαΐα, και στις λέξεις «Λούσασθε καί καθαροί γίνεσθε» (Ἡσ. α ́ 16) σκέφτηκα: «Μήπως η Παναγία αμάρτησε ποτέ, έστω και με το λογισμό;». Και, ώ του θαύματος! Μέσα στην καρδιά μου μια φωνή ενωμένη με την προσευχή πρόφερε ρητώς: «Η Θεοτόκος ποτέ δεν αμάρτησε, ούτε καν με την σκέψη». Έτσι τό Άγιο Πνεύμα μαρτυρούσε στην καρδιά μου για την αγνότητα Της.

Εν τούτοις κατά τον επίγειο βίο Της δεν είχε ακόμα την πληρότητα της γνώσεως και υπέπεσε σ᾽ ορισμένα αναμάρτητα λάθη ατέλειας. Αυτό φαίνεται από τό Ευαγγέλιο· όταν επέστρεφε από την Ιερουσαλήμ, δεν ήξερε που είναι ο Υιός Της και Τον αναζητούσε τρεις μέρες με τον Ιωσήφ (Λουκ. β ́ 44-46).

Η ψυχή μου γεμίζει από φόβο και τρόμο, όταν αναλογίζωμαι τη δόξα της Θεομήτορος.

Είναι ενδεής ο νους μου και φτωχή κι αδύναμη η καρδιά μου, αλλά η ψυχή μου χαίρεται και παρασύρομαι στο να γράψω έστω και λίγα λόγια γι᾽ Αυτήν.

Η ψυχή μου φοβάται να τό αποτολμήσει, αλλά η αγάπη με πιέζει να μην κρύψω τις ευεργεσίες της ευσπλαχνίας Της.

Η Θεοτόκος δεν παρέδωσε στη Γραφή ούτε τις σκέψεις Της, ούτε την αγάπη Της για τον Υιό και Θεό Της, ούτε τις θλίψεις της ψυχής Της, κατά την ώρα της σταυρώσεως, γιατί ούτε και τότε θα μπορούσαμε να τα συλλάβωμε. Η αγάπη Της για τό Θεό ήταν ισχυρότερη και φλογερότερη από την αγάπη των Χερουβείμ και των Σεραφείμ κι όλες οι Δυνάμεις των Αγγέλλων και Αρχάγγελων εκπλήσσονται μ᾽ Αυτήν.

Παρ᾽ όλο όμως που η ζωή της Θεοτόκου σκεπαζόταν, θα λέγαμε, από την άγια σιγή, ο Κύριος όμως φανέρωσε στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας πως η Παναγία μας αγκαλιάζει με την αγάπη Της όλο τον κόσμο και βλέπει με το Άγιο Πνεύμα όλους τους λαούς της γης και, όπως και ὁ Υιός Της, έτσι κι Εκείνη σπλαχνίζεται και ελεεί τους πάντες.

Ω, και να γνωρίζαμε πόσο αγαπά η Παναγία όλους, όσους τηρούν τις εντολές του Χριστού, και πόσο λυπάται και στενοχωριέται για κείνους που δεν μετανοούν! Αυτό το δοκίμασα με την πείρα μου.

Δεν ψεύδωμαι, λέω την αλήθεια ενώπιον του Θεού, πως γνωρίζω πνευματικά την Άχραντη Παρθένο. Δεν Την είδα, αλλά τό Άγιο Πνεύμα μου έδωσε να γνωρίσω Αυτήν και την αγάπη Της για μας. Χωρίς την ευσπλαχνία Της η ψυχή θα είχε χαθεί από πολύν καιρό. Εκείνη όμως ευδόκησε να μ᾽ επισκεφθεί και να με νουθετήσει, για να μην αμαρτάνω. Μου είπε: «Δεν μ᾽ αρέσει να βλέπω τα έργα σου». Τα λόγια Της ήταν ευχάριστα, ήρεμα, με πραότητα και συγκίνησαν την ψυχή. Πέρασαν πάνω από σαράντα χρόνια, μα η ψυχή μου δεν μπορεί να λησμονήσει εκείνη τη γλυκειά φωνή και δεν ξέρω πως να ευχαριστήσω την αγαθή και σπλαγχνική Μητέρα του Θεού.

Αληθινά, Αυτή είναι η βοήθεια μας ενώπιον του Θεού και μόνο τ᾽ όνομά Της χαροποίει την ψυχή. Αλλά κι όλος ο ουρανός κι όλη η γη χαίρονται με την αγάπη Της.

Αξιοθαύμαστο κι ακατανόητο πράγμα. Ζει στους ουρανούς και βλέπει αδιάκοπα την δόξα του Θεού, αλλά δεν λησμονεί κι εμάς τους φτωχούς κι αγκαλιάζει με την ευσπλαχνία Της όλη τη γη κι όλους τους λαούς.

Κι Αυτή την Άχραντη Μητέρα Του ὁ Κύριος την έδωσε σ᾽ εμάς.

Αυτή είναι η χαρά και η ελπίδα μας.

Αυτή είναι η πνευματική μας Μητέρα και βρίσκεται κοντά μας κατά τη φύση σαν άνθρωπος και κάθε χριστιανική ψυχή ελκύεται από την αγάπη προς Αυτήν.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Το καράβι με το ψάρι

Όποιος μπαίνει μέσα στον Ναό, διακρίνει να κρέμεται, κάτω από ένα καντήλι, ομοίωμα καραβιού με σφηνωμένο στο πλάι του ένα ψάρι. Είναι το τάμα του πληρώματος πλοίου που κινδύνεψε στον ωκεανό από ρήγμα στα ύφαλά του. Ενώ το πλοίο ήταν έτοιμο να βυθιστεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, οι άνδρες την κρίσιμη στιγμή επικαλέστηκαν την βοήθεια της Παναγίας και το καράβι κατάφερε να φθάσει στο επόμενο κοντινό λιμάνι. Πόση όμως ήταν η συγκίνησή τους όταν είδαν στα ύφαλα του πλοίου σφηνωμένο ένα μεγάλο ψάρι που είχε φράξει το ρήγμα.

Το χταπόδι μέσα του

Το παιδί της Μαρίας από την Μυτιλήνη (δυστυχώς δεν διασώθηκε το επίθετό της) έπασχε από μία ανίατη ασθένεια για την οποία είχε ξοδέψει πολλά χρήματα και πόνο, χωρίς αποτέλεσμα.

Μια μέρα καταφθάνει στο νησί με σκοπό να ζητήσει την βοήθεια της Παναγίας. Εκείνη την στιγμή η εικόνα ήταν καθ' οδών για έναν αγιασμό που θα τελούνταν σε ένα ιστιοφόρο. Αμέσως μάνα και παιδί γονάτισαν παρακαλώντας να τους βοηθήσει. Ξαφνικά το παιδί κάνει εμετό. Μαζί με τα υγρά του στομάχου, εμφανίζεται και ένα σαρκώδες σώμα σε σχήμα χταποδιού. Μετά από αυτό το παιδί ανακουφίστηκε και θεραπεύθηκε οριστικά.

Το ψαροκόκαλο

Ο πλοίαρχος Σκλαβούνος υπέφερε από μία ιδιαίτερη περίπτωση. Ένα ψαροκόκαλο είχε σφηνωθεί επί δύο χρόνια στον λαιμό του και με κανέναν τρόπο δεν μπόρεσε να απαλλαχθεί. Με τα χρόνια είχε δημιουργήσει μόλυνση και υπέφερε από ασταμάτητους δυνατούς πόνους. Οι γιατροί τον είχαν διαβεβαιώσει ότι δυστυχώς αυτή η κατάσταση θα τον οδηγούσε σύντομα στον θάνατο.

Όταν έμαθε για την θαυματουργή εικόνα, αμέσως παρευρέθηκε στη χάρη της παρακαλώντας την να τον απαλλάξει από το μαρτύριο. Λίγα λεπτά μετά, την ώρα που έπινε αγιασμό και έπλενε το πρόσωπό του, νιώθει έναν βίαιο και απότομο βήχα με αποτέλεσμα να ξεκολλήσει το κόκαλο από τον λαιμό του.

Δώσε μου το φως μου Παναγία μου

Το παιδί του Γ. Μαυρογένους έπασχε από οφθαλμοπληγία. Η μητέρα του παιδιού ζήτησε από την Μοναχή Πελαγία να παρακαλέσει την Παναγία για την σωτηρία του παιδιού της. Η Πελαγία όμως της πρότεινε να παρακαλέσει η ίδια με πίστη και ευλάβεια. Μετά από επίμονες ικεσίες της μητέρας η Πελαγία σχημάτισε στα μάτια του παιδιού της τον τύπο του Τιμίου Σταυρού με το κομποσκοίνι των προσευχών που κρατούσε στο χέρι της.

Λίγο καιρό μετά από αυτό, την ημέρα της αναστάσεως, μετά από παρακάλια της μητέρας ανέβηκε η θαυματουργός εικόνα στο σπίτι. Το παιδί αναφώνησε "δώσ' μου κι εμένα το φως μου Παναγία μου". Πριν προλάβει η εικόνα να απομακρυνθεί από το σπίτι, ακούγεται η φωνή του παιδιού να φωνάζει "Βλέπω! Βλέπω!".

Από άγνωστη νόσο των ματιών έπασχε και η παραμάνα της κόρης του. Βλέποντας το θαύμα προσευχήθηκε και βρήκε και εκείνη την σωτηρία της.

Ο παράλυτος

Ο Δημ. Ξένος από την Μολδαβία, μία χειμωνιάτικη νύχτα που ήταν νυχτοφύλακας, πάγωσε από το κρύο και βρέθηκε σε κατάσταση πλήρης ακαμψίας. Οι γιατροί μπόρεσαν να τον επαναφέρουν, αλλά έμεινε παράλυτος.

Μεταφέρθηκε στην εκκλησία της Παναγίας σε κατάσταση πλήρης παραλυσίας στον ναό της Ζωοδόχου Πηγής όπου και παρέμεινε τρόφιμος για τέσσερις μήνες. Το Πάσχα, την ώρα που κοιμόταν άκουσε μία φωνή να τον καλεί να σηκωθεί. Μπροστά του εμφανίστηκε μία φωτεινή αέρινη μορφή. Εκείνος αυθόρμητα σηκώθηκε να την προλάβει και κατάπληκτος ο κόσμος τον βλέπει να βγαίνει από την εκκλησία εντελώς καλά. Ήταν σε τόσο καλή κατάσταση, που κατά την λιτανεία της Δεύτερης Ανάστασης σήκωσε το Αναστάσιμο Λάβαρο του Ναού.

Χύθηκε η Υδρωπικία

Ο Γιώργος από τον Ταραμπάδο έπασχε από Υδρωπικία. Η γυναίκα του Μαρίνα τον μετέφερε στο Ναό και αφού προσκύνησαν τον μετέφερε στο πηγάδι από όπου αναβλύζει το αγίασμα το οποίο του έδωσε να πιει και να πλύνει το πρόσωπό του. Ξαφνικά από τους πόρους του σώματός του άρχισε να χύνεται άφθονο υγρό. Σε λίγα λεπτά ο πελώριος όγκος του σώματός του έφυγε, ανακτώντας τις χαμένες του δυνάμεις.

Πίστη πέρα από γιατρούς Ι

Η Παναγιώτα Νάζου κάτοικος Φαλατάδου, έπασχε από μία ανίατη πληγή. Η πληγή είχε φτάσει στα σημεία της γάγγραινας και οι γιατροί ήταν έτοιμοι να της αφαιρέσουν το πόδι.

Η γεμάτη πίστη κοπέλα απέτρεψε την απόφαση των γιατρών, αποτάθηκε στην Παναγία και σώθηκε. Μετά από αυτό έγινε μοναχή με το όνομα Πελαγία στην μονή Κεχροβουνίου.

Πίστη πέρα από γιατρούς ΙΙ

Ο Κων/νος Τραϊφόρος, καπετάνιος από τις Σπέτσες, αιφνίδια μετά από μία δυνατή ζάλη έμεινε τυφλός και κωφός. Οι οικείοι του ζητούσαν να ξεκινήσει ειδικές θεραπείες, εκείνος όμως επέμενε να μεταφερθεί στον Ναό της Παναγίας. Σε όλο το διάστημα των 40 ημερών που ήταν το τάμα του, προσεύχονταν διαρκώς και παρά τις αποθαρρυντικές παροτρύνσεις των συνοδών του, την τελευταία μέρα που ράντισε τα μάτια και τα αυτιά του με αγίασμα, έγινε καλά.

Ο "ιδρώτας" της εικόνας

Ο Γ. Αθηναίος μετά από μία περιπέτεια της υγείας του έχασε εντελώς την όρασή του. Κάποια στιγμή βρίσκεται εντός του Ναού της Παναγίας. Την στιγμή εκείνη εκτελούνταν δέηση σε μία γυναίκα η οποία δεν είχε σώας τας φρένας και έβγαζε άναρχες κραυγές δίπλα του. Στο τέλος της δέησης η γυναίκα ανακουφίστηκε ενώ η εικόνα ίδρωσε. Τότε ο Γ. Αθηναίος ζήτησε συλλέξουν τον ιδρώτα με λίγο βαμβάκι και να τον αλείψουν στα μάτια του. Αμέσως άρχισε να βλέπει.

Το θραύσμα από μάρμαρο

Ο Μαρμαρογλύπτης Νικόλας από την Μικρά Ασία, έπασχε από τραύμα στο μάτι που προέρχονταν από θραύσμα μαρμάρου. Οι γιατροί της εποχής δεν μπόρεσαν να βελτιώσουν την κατάστασή του. Έτσι προσέφυγε στην Παναγία και προσκύνησε την Αγία Εικόνα Της. Αργότερα έπλυνε με αγίασμα το τραυματισμένο του μάτι και ξαφνικά το θραύσμα βγήκε από μέσα. Λίγες μέρες μετά ήταν τελείως καλά.

Της έδωσε παιδί

Μία γυναίκα από τον Εύριπο της Ευβοίας, δεν μπορούσε να τεκνοποιήσει μετά από 10 χρόνια γάμου. Ο άντρας της την απείλησε με διαζύγιο. Η πεθερά της την συμβούλεψε να πάνε μαζί στον Ναό και να προσκυνήσει στην χάρη Της. Η είσοδός του συνέπεσε με την Θεία λειτουργία στον Ναό της Ευρέσεως, παρουσία της θαυματουργής εικόνας. Αφού λειτουργήθηκαν έπεισαν τον νεωκόρο να τους δώσει λίγο φυτίλι από το καντήλι που φώτιζε μπροστά στην εικόνα. Η γυναίκα το κατάπιε μαζί με λίγο αγίασμα.

Ένα χρόνο μετά έφερε το παιδί της για βάφτιση στην χάρη Της, με το όνομα Ευάγγελος.

Το σιντριβάνι του Μουσταφά Αγά

Κατευθυνόμενος κανείς προς τον Ναό, συναντά στο προαύλιο δεξιά ένα μαρμάρινο σιντριβάνι. Είναι αφιέρωμα ενός Τούρκου, του Μουσταφά Αγά, χιλιάρχου.

Ήταν παράλυτος και ακούγοντας για τα θαύματα της Μεγαλόχαρης ήρθε με τους υπηρέτες του και έμεινε στο Ναό δύο μήνες. Μία μέρα ξαπλωμένος μπροστά στην Αγία Εικόνα, σηκώθηκε και την προσκύνησε. Το σιντριβάνι που βλέπουμε σήμερα, μαρτυρεί το θαύμα.

Η πορτοκαλιά

Ένας πλούσιος ομογενής της Αμερικής, ο οποίος είχε χάσει το φως του, ζήτησε την βοήθεια της Μεγαλόχαρης κάνοντας τάμα να της αφιερώσει ό,τι πρωτοαντικρίσει. Το πρώτο που είδε ήταν μία πορτοκαλιά. Το τάμα του, μία ασημένια πορτοκαλιά με τους καρπούς της, το βρίσκουμε πάνω από το δεξί παγκάρι του Ναού.